Foto van Reinier Pletting. Uitgesneden uit zijn huwelijksfoto met Jeanne van der Touw op 20 maart 1940. Jeanne overleed op 13 juli 1946. Foto ontvangen van Ruud Pletting.
Herbegrafenis Reinier Pletting op 27 oktober 1945. Foto van Ruud Pletting.
Reinier Plettinghof, officiële straatnaam bij raadsbesluit van 9 december 1976.
Renier Pletting werd geboren op 28 augustus 1918 te Beverwijk en is overleden op 12 maart 1945 te Amsterdam. Samen met zijn boezemvriend Jan Dirk Semeins was Reinier lid van Binnenlandse Strijdkrachten. Reinier was groepscommandant van het S. G. der Binnenlandse Strijdkrachten te Beverwijk. Zo verspreidde hij o.a. het illegale blad "Vrij Nederland". Gelijk met Jan Pleeging en Jan Semeins werd Reinier op 26 februari 1945 door de Duitse politie gearresteerd. Wegens hulp aan onderduikers en joden werd hij zonder proces gefusilleerd op het Weteringsplantsoen. Dit als represaille voor de aanslag op de SD'er Wehner die een paar dagen ervoor bij een inval aan de Stadhouderskade door twee verzetsstrijders was doodgeschoten. Op 27 oktober 1945 werd Reinier na een rouwdienst in de Grote Kerk herbegraven op Duinrust.
Bron: "Een straatje om in Beverwijk" door Jan van der Linden.
Reinier is vermeld op het Hoogovenmonument aan de Wenckebachstraat te Velsen-Noord.
Voor info over het Hoogovenmonument zie: Hoogovenmonument.
Terug naar de 69 namen op het Hoogoven monument Wenckebachstraat Velsen-Noord.
Terug naar Monument De Gevallen Hoornblazer Eerste Weteringplantsoen Amsterdam.
Genealogische gegevens.
Reinier huwde Castricum 20-03-1940 Adriana (Jeanne) van der Touw, geboren Sint Jacobi Parochie 27-07-1917, overleden Beverwijk 13-07-1946. Dochter van Pieter van der Touw en Willemina van Meurs.
De ouders van Reinier zijn Dirk Pletting, geboren Velsen 03-11-1883, overleden Beverwijk 06-02-1950. Huwde Wijk aan Zee en Duin 14-06-1911 Maartje Nielen, geboren Wijk aan Zee en Duin 08-02-1890, overleden 12-09-1985.
In het ressort van Lages vond, afgezien van de represailles na de Z.g. aanslag op Rauter, de omvangrijkste represaille-actie op 12 maart 1945 plaats, vijf dagen nadat Rauter zwaar gewond was geraakt: zes-en-dertig gevangenen werden toen doodgeschoten aan het Weteringplantsoen. Dit was een wraakactie wegens het feit dat SS-Hauptscharführer Ernst Wehner, die als Kriminol-Oberassistent werkzaam was bij het Einsatzkommando Amsterdam, in een vuurgevecht met illegale werkers was gesneuveld.
Twee dagen eerder, op 10 maart, had de SD een inval gedaan in een pand aan de Stadhouderskade tegenover het Weteringplantsoen waar zich de centrale post bevond van de 'Groep-2000' - een illegale organisatie welke in 1941 was opgericht door mej. J.J. van Tongeren, dochter van de Grootmeester der Vrijmetselarij. Van het cijfer 2000 uitgaande, had zij alle leden van de organisatie een eigen nummer gegeven en die nummers stonden genoteerd in een coderegister. Dat register werd in de centrale post bewaard maar toevallig bevond zich daar op de dag van de inval ook de sleutel op de toegepaste code zodat de SD, het ene stuk met het andere combinerend, achter de identiteit van alle leden van de Groep-2000 zou kunnen komen. Veiligheidshalve was de codesleutel in de tuin begraven, maar men moest rekening houden met de mogelijkheid dat dat tweede stuk zou worden gevonden. Snel beraad leidde tot de conclusie dat enkele leden van de Groep-2000 zouden trachten, het tweede stuk op te graven en mee te nemen. Die leden drongen op 11 maart het pand binnen dat door de SD bezet gehouden was. Daarbij ontstond een vuurgevecht - Wehner werd dodelijk getroffen.
Op maandagochtend 12 maart werden zes-en-dertig gevangenen uit het Huis van Bewaring aan de Weteringschans naar het Weteringplantsoen overgebracht. De Ordnungspolizei hield daar voorbijgangers aan en haalde een aantal omwonenden uit hun huizen. Deze mensen werden groepsgewijs gedwongen het eveneens groepsgewijs fusilleren van de gevangenen gade te slaan. Wie van die toeschouwers zich omdraaide of de ogen afwendde, 'werd', aldus de Clercq, “in de juiste richting geschopt of met de kolf van een geweer bewerkt” Het fusilleren vond plaats voor een met aarde afgedekte schuilkelder die als kogelvanger diende - vóór die schuilkelder lag een hoop stinkend afval. Vlak tegen die hoop werden de gevangenen opgesteld, telkens twaalf. Drie salvo's weerklonken.
Eén van de kogels vloog over het hoofd van de slachtoffers en werd de predikant en theoloog dr. Jan Koopmans, een van de voormannen van het Hervormd verzet, fataal. Hij werd in zijn hoofd getroffen terwijl hij naar het gebeuren keek uit zijn woning aan de Stadhouderskade. 12 Dagen later op 24 maart overleed hij.
De dichter Albert Helman schreef onder een van zijn pseudonimen, Nico Slob: 'Niemand sprak; geen kreet, geen kreunen, zelfs geen ademtocht, alleen 't bevel tot opmarcheren in een vreemde taal, nog harder dan de schoten, en wat tuimelende echo's langs de kade. Zwijgend is daarop het volk uiteengegaan; de doden lagen op een grote hoop - en ik, ik denk zo menigmaal: zij zijn niet heengegaan, de ongenoemden, die toch elk een naam, een lot, een hoop, een sprankje toekomst waren. Neen, ze zijn niet heen; in elk van ons sloeg dóór wat uit hun lijf die kleine kogel joeg, een bliksemflits gelijk, aan wijsheid, aan gelatenheid, aan levenswil ook, aan besef van wat dit broze, lieve leven is, en wàt de vrijheid"
Bron: Het Koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog - Deel 10b
Bron: De Koerier van 27 oktober 1945
